به مناسبت فرا رسیدن ایام سوگواری شهادت مولایمان امام حسین علیه السلام و یاران با وفایشان، و با توجه به وظیفه خطیر و سنگین شما دبیران پرورشی نسبت به شناخت مقام والای سرور و سالار شهیدان به دانش آموزان ایران اسلامی، مرکز یادگیری سایت تبیان طبق روال همیشه، متنی را ارائه نموده است، امید است در برگزاری هرچه بهتر مراسم شما عزیزان مورد استفاده قرار گیرد.
.jpg)
لحظه موعود فرا رسید
چمدان در دست ایستاده ایی مقابل قرآنی که برابرت گرفته اند
ابتدای صف ایستاده ایی و ماتی هنوز
باورت نیست این بار قرعه به نام تو افتاده باشد
بغض امانت را بریده، بی امان چنگ می اندازد بر گلویت
چشم می بندی و کتاب آسمانی را می بوسی
لرزه بر اندامت افتاده است، از پله های اتوبوس بالا می روی و جایی برای نشستن پیدا می کنی و غرق می شوی
سال هاست بی تابی دلت را تاب آورده ای تا به امروز
تا به امروزی که دعوتت فرموده و تو هنوز باورت نیست
دلتنگی
دلتنگ بارگاه ملکوتی کسی که از کودکی با دست های کوچکت برای شهادت او و فرزندانش بر سینه ات نواخته بودی
دلتنگی
دلتنگ همان بارگاه ملکوتی برادر بزرگوارش که شنیده ایی مقابل بارگاه مقام مولایت قرار دارد، همانجا که بین الحرمین نام دارد
باورت نیست که چشمانت لایق دیدارشان باشد
آری تو راهی شده ایی
راهی سفری غریب که سال ها در انتظارش نشسته بودی
راهی سفری که بارها و بارها همراه با مداح تکرار کرده بودی و هر بار رساتر از بار قبل:
تشنه آب فراتم ای اجل مهلت بده ...
آری تو مسافری و هنوز باورت نیست که دستانت اجازه دارند قفل شوند در ضریح ملکوتی شش گوشه ایی که تا به آن روز تنها شنیده بودی و از قاب شیشه ایی تلویزیون با حسرت نوازشش کرده بودی.
صدای کاروان به گوشت می رسد
کاروانی خسته همراه با کودکانی که هر از چند گاهی بر شانه های عموی تنومندشان می نشینند و با او هم بازی می شوند.
صدای گریه نوزادی را از سوی دیگر می شنوی که با صدای زنگ کاروان در آمیخته است.
کاروانی که می دانی سال هاست با خون خود پایه های دین تو را آبیاری نموده اند.
کاروان می آید و به سرزمین نینوا می رسد، همراه با امام مهربانی ها که با شهادتش درس ها به آموخت.
آموختی کرامتش بیش از این هاست اگر بصیرت داشته باشی، او با خاندانش دعوت حق را مظلومانه لبیک گفتند تا بیاموزی هیچ گاه دیر نیست همان طور که برای حر، اولین کسی که راه را بر او بست، دیر نبود، توبه اش پذیرفته شد و در دامان مولایش دیدار حق را لبیک گفت.
مولایت مهربان ترین است، آمده تا هدایتت کند، مثل زهیر که آنقدر منزل به منزل با او همراه شد تا به گفته خود زهیر اگر هزاران هزار بار در مقابل مولایش تکه تکه می شد باز از همراهی با او دست نمی کشید.
آری این جا کربلاست
همان سرزمینی که مولایت علی (ع) با شنیدن نامش گریستند و فرمودند:
روزی خدمت پیامبر رسیدم که می‌گریست. سبب گریه را پرسیدم، فرمود: جبرئیل پیش من بود. مرا خبر داد که فرزندم حسین ـ علیه السلام ـ در کنار فرات در جایی به نام کربلا کشته می‌شود. مشتی از خاک آن را برداشت و داد تا بویش کنم. چشمانم پر از اشک شد1.
همان سرزمینی که مولایت حسین (ع) بعد از شنیدن نامش فرمودند:
سرزمین محنت و رنج، بایستید و پیش نروید. به خدا که محل فرود آمدنمان و سرزمین ریخته شدن خونمان همین جاست. اینجاست که حرمت ما را می‌شکنند، مردانمان و کودکانمان را می‌کشند. قبور ما در همین جا زیارتگاه خواهد شد. جدم رسول خدا ـ صلی الله علیه و اله و سلم ـ همین خاک را به من وعده داده و وعده او خلاف نیست... 2.
آری راهی سفری هستی غریب، دیاری که امامت را، فرزندانش را و یاران با وفایشان را مظلومانه، تنها به خاطر دفاع حق علیه باطل بین دو نهر آب تشنه به شهادت می رسانند، بر بدن هایشان تاختند و گوش های دخترانشان را با گوشواره دریدند.
این جا نینواست، سرزمین خون، سرزمینی که مولایت مرگ با عزت را آزادمردانه در آغوش کشید و زندگی با ذلت را بر شهادت در برابر خالقش ترجیح داد.
او رفته است، سال هاست با خاندانش زمین خاکی را ترک گفته اما می توانی هنوز صدای (هل من ناصر ینصرنی) اش را بشنوی که فضا را عطرآگین می کند اگر بصیر باشی، هر روز می تواند برای تو روز انتخاب باشد، می مانی یا می روی؟
به راستی آن شب تو چه می کردی
می ماندی یا می رفتی؟؟؟
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
پینوشت:
1- طبقات، ج 47، ص 274.
2- المعه الساکبه، ج 4، ص 254
برگرفته از سایت تبیان
